Stel je een maanlandschap voor maar dan met bomen. Stel je voor dat daar rode aarde ligt. Tel daar nog eens 40 graden bij op en voila: Desierto de Tatacoa. Desierto de Tatacoa is een misleidende naam. Het is oorspronkelijk geen woestijn, maar een ‘tropical dry forest’. Al was dit wel 2,5 miljoen jaar geleden. Uiteindelijk veranderde het klimaat zo dusdanig dat het een woestijn werd. De Tatacoa woestijn beslaat 330 vierkante kilometers en is tweede grootste droge zone in Colombia. Tatacoa betekent in het Spaans ratelslang. Naar een van haar inwoners die kunnen overleven in de zinderende hitte.
Op pad en gele koorts vaccin
Onze reis naar deze rode Tatacoa -bakplaat begon vroeg. Om 5.00 ’s ochtends namen we de bus vanuit Villa de Leyva naar Bogota. Na 3 uur kronkelweggetjes waren we blij dat we aankwamen op Central Terminal in Bogota. Voor mij erg prettig, want in Nederland was ik namelijk vergeten een gele koorts vaccin te halen. De Colombiaanse overheid heeft een vaccinatieprogramma tegen de gele koorts. Voor haar eigen inwoners, maar het is dus ook mogelijk voor toeristen om deze gratis te halen. Lucky me, want een gele koorts-malaise was niet iets waar ik op zat te wachten. Het was even zoeken waar het kantoortje was. Maar bij Terminal 4 kun je een gratis prik halen. Het is een klein en je loopt er zo aan voorbij. Dus even goed kijken. Wanneer ze je hebben gevaccineerd, krijg je ook een bewijs mee. Het vaccin werkt 10 jaar lang. Het vaccin werkt na 10 dagen. En kost in Nederland afhankelijk van de gemeente waar je woont 30 euro.
Volledig beschermd namen we de bus naar Neiva met onze eindbestemming Desierto de Tatacoa. We hadden een super luxe bus, met wifi! Tijdens de reis zag je veel checkposten met bijbehorende militairen. Dit is normaal in Colombia. De president heeft veel geïnvesteerd om Colombia veiliger te maken. Af en toe stopte de bus, keken de soldaten bij de checkpoints naar binnen en mochten we doorrijden. Na zes uur rijden kwamen we aan bij Neiva. Daar moesten we overstappen op de bus naar het dorpje Villavieja dat op 38 km verderop ligt. Je kunt kiezen voor overnachten in Villavieja (wat echt een schattig klein dorpje is) of in de Desierto de Tatacoa zelf. Wij kozen voor het laatste.
Dingen te doen in Desierto de Tatacoa
We sliepen in een simpele kamer met basisvoorzieningen bij Posadero Noches de Saturno. Het toilet was een hokje met een douchegordijn als deur. De douche was een tuinslang naar beneden. Een hoofdlampje is essentieel. Wanneer je ’s avonds nog wilt zien wat je insmeert tijdens het douchen. Ontbijt was inbegrepen. We betaalden 50.000 COP per nacht. Overigens kun je hier ook met je tent staan. Wanneer je hier slaapt, kun je direct gaan wandelen in de Tatacoa. Of naar de Astronomical Observatory gaan. De zonsondergangen zijn ook heel mooi. En wat dacht je van de sterrenhemel zodra de duisternis is gevallen. Prachtig. Het gebied is ook heel geschikt voor astronomie.
Wij hebben gewandeld in El Cuzco gebied van Desierto de Tatacoa. We raakten al snel het spoor kwijt, dus besloten gewoon rond te lopen. De stilte in combinatie met de hitte grijpt snel om je heen. Ik voelde mij heel klein en nietig worden. Metershoge cactussen en mooie kleiformaties. Ga zo vroeg mogelijk op pad. Het wordt echt heel heet na 11.00 uur, beste is om dan gewoon bij het (kleine maar effectieve) zwembad te gaan liggen. Wij bleven 2 nachten. Je kunt ook nog verder gaan naar een grote plas waar je kunt zwemmen. Aangezien wij wat laat op gang kwamen, hebben wij dit niet meer kunnen doen. We hoorden er wel oke verhalen over. Ook dit zou je prima alleen kunnen ondernemen tijdens je bezoek aan Desierto de Tatacoa. Je hebt dus in principe geen guide nodig. Wel is het handig dat je een woordje Spaans spreekt. Bij Posadero Noches de Saturno had ik telefonisch bereik, tijdens onze wandeling niet. Wifi is er niet. Dit is handig om te weten. Laat mensen wel weten wanneer je weggaat en hoe laat je ongeveer terugkomt. Just in case.
Vegetarisch eten in Desierto de Tatacoa
Wie haute cuisine verwacht in een afgelegen plek zoals de Desierto de Tatacoa is hoogstwaarschijnlijk nog niet vaak buiten de stad geweest. Gelukkig viel het nog enigszins mee. We kregen rijst met rauwkost en wat ketchup en ei. Niet hoogdravend maar het vulde onze magen en was niet vies! Dat ze zelfs in de middle of nowhere iets eetbaars hadden, gaf ons hoop. En het was ook nog beetje gevarieerd. Want de ene avond hadden we de eieren met rijst en de andere avond hadden we nog iets met een tofuachtige substantie. Al vond Sander dat lekkerder dan ik. Ook hadden ze cola. Koude cola. Niks is lekkerder dan een heerlijk koud colaatje na een dagje rondstruinen in 40 graden en in een hangmat te gaan liggen. Je kon zelfs een duik nemen in het zwembad om af te koelen. Heerlijk! Posada Noches de Saturno is basic, maar prima.
Na de zinderende stilte in de Desierto de Tatacaoa reisden we door naar de mysterieuze beelden van San Agustin. Waar op de dag vandaag nog steeds weinig over bekend is….
